کلاه سبزها یا نیروهای مخصوص هوابرد (Green Beret):

بخورند در منو غذایی شان بغیر مار در شرایط سخت موشهای صحرایی،خارپشت، وهرچیز جنبده یا متحرکی که گوشت داشته باشد دیده میشود
این گروه توسط ایرون بنک که خود از جمله کلاه سبزهای سابق امریکایی بود به وجود امدند.
قابلیت اجرای عملیاتهای ضد تروریستی و جنگهای نامنظم در پشت خطوط دشمن را دارند.
از بین زبده ترین واحدهای نیروهای دیگر انتخاب میشوند و سپس دوره های بسیار سخت تکمیلی را میگذرانند.
قادر هستند تا در سخت ترین شرایط زنده بمانند و جزیی از طبیعت اطرافشان شوند … این ینروها از 5 واحد اصلی تشکیل شده اند که در 5منطقه از دنیا میتوانند به راحتی عملیاتهایشان را اجرا کنند. 
گروه رزمی یکم : متخصص عملیات در شرق اسیا و اقیانوس ارام
قادر هستند به زبانهای چینی ، مالایایی ، کره ایی یا ژاپنی به لهجه های محلی صحبت کنند
دارای سه گردان اصلی هستند که گردان یکم دراوکیناوی ژاپن و گردانهای دو و سوم در قرارگاه این نیروها در فورت لوئیس واشنگتن مستقر هستند.
گروه رزمی سوم : مسئولیت اجرای عملیات در افریقا
این گروه به راحتی به چند زبان رایج درافریقا مانند فرانسه ، پرتقالی یا عربی و البته زبانهای بومی مسلط هستند.
قرارگاه این گروه فورت براگ کارولینای شمالی است.
گروه رزمی پنجم : انها مخصوص عملیات در خاورمیانه هستند 
این گروه برای ما ایرانیها جالب است بسیاری از انها هم اکنون فارسی را با لهجه فصیح صحبت میکنند به زبانهای روسی و سایر زبانهای اسیای میانه و خاورمیانه مسلط هستند .
قرارگاه این گروه فورت کمبل در ایالت کنتاکی است 
گروه رزمی هفتم : انها مسئول عملیات در منطقه امریکای لاتین هستند و قرارگاهشان در فورت براگ در کارولینای شمالی است 
گروه رزمی دهم : مسئولیت اجرای عملیتهای مختلف در اروپا را دارند 
از سه گردان تشکیل شده اند و گردان اول در اشتوتگارت المان و دو گردان بعدی در فورت کارسون کلروادو مستقر هستند.
بسیاری از زبانهای منطقه اروپا و مدیترانه را صحبت میکنند
گروههاي رزمي نوزدهم و بيستم نيروي مخصوص: اين گروه جزو گارد ملي حفاظت براي ماموريت هاي ويژه بحساب مي آيند.نيروي مخصوص در نهم ژوئن سال 1952 ميلادي تشکيل شد و از انروز تاکنون در عمليات بيشماري شرکت کرده اند که غالب آنها با موفقيت به پايان رسيده اند.
علاوه بر واحدهاي فوق نيروي زميني ارتش آمريکا از واحدهاي ديگري نيز استفاده ميکند که کاربرد انها در عمليات ويژه محدودتر از واحدهاي نامبرده است از جمله لشکر دهم کوهستان، لشکر 101 هوابرد، لشکر 82 هوابرد، واحدهاي شناسايي دوربرد و هنگ 160 عمليات ويژه هوايي معروف به تعقيب گران شب. نيروهاي عمليات ويژه در جنگ هاي اخير نقش اول را داشته اند و ساختار آنها از جنبه هاي کمي و کيفي دستخوش تغير شده است. اين نيروها در گروه هاي کوچک متشکل شده اند و از تجهيزات فوق مدرن استفاده ميکنند. علاوه بر سلاح هاي سبک و فوق مدرن نيروهاي عمليات ويژه نيروي هوايي به هواپيماهاي هرکولس سي-130 مجهز شده اند که در جنگ هاي اخير و خصوصا در افغانستان بطور وسيعي مورد استفاده قرار گرفته است. اين هواپيماها که به اسپوکي معروفند در اصل يک کشتي توپدار پرنده است که تجهيزاتي سنگين تر از يک تانک دارد از جمله يک توپ 105 ميليمتري، يک توپ گتلينگ GAU-12 25 ميليمتري، يک توپ بوفورس 40 ميليمتري و بمبهاي شش تني.
همچنين نيروهاي عمليات ويژه به بالگردهاي عمليات ويژه و خودروهاي پيشرفته مجهز شده اند که در نوع خود استثنايي هستند. علاوه بر تسليحات، تاکتيک هاي نيروهاي عمليات ويژه نيز دستخوش تحول گرديده است. نيروهاي عمليات ويژه طي جنگ هاي اخير بسيار سبکبار بوده اند و از خودروهاي ويژه و موتور براي رسيدن به هدف استفاده کرده اند و بدين ترتيب هميشه دشمن را غافلگير کرده اند. تک تيراندازان نيروهاي عمليات ويژه نيز با هدف قراردادان فرماندهان دشمن از فواصل دور نقش بارزي را در بر هم زدن نظم نيروهاي دشمن داشته اند. نيروهاي عمليات ويژه بکمک سيستم هاي تعيين هدف ليزري نقش اصلي در هدايت حملات هوايي دقيق ايفا کرده اند. اين نيروها با استفاده از تاکتيک نفوذ مورب قادر بودند تا پس از پرش از ارتفاع 27000 پايي، مسافتي بطول 40 کيلومتر را به کمک چترهاي ويژه خود طي کنند و بدون هيچ گونه سروصدايي خود را به موقعيت مورد نظر برسانند. همه توضيحات فوق ثابت ميکند که نيروهاي عمليات ويژه از نقطه نظر تاکتيکي نيز کاملتر شده اند. طبق گزارشات منتشر شده از جنگ هاي اخير شکي نيست که نيروهاي عمليات ويژه ارتش امريکا نقشي محوري و انکار ناپذير در تحقق اهداف فرماندهان و استراتژيستهاي آمريکايي داشته اند.
اما اين سلاح ها و تجهيزات پيشرفته ي آنها نيست که از آنها نيروهاي قابل اطمينان و موثر ساخته بلکه فکر خلاق و مهارتهاي ويژه اين نيروهاست که در موفقيت انها نقش اساسي داشته است و اين مهارتها با تلاش و تمرين بسيار بدست امده است.